3 weken op Bali

Selamat Pagi! (Goedemorgen),

Terwijl jullie in Nederland nog allemaal in diepe slaap liggen schrijf ik mijn nieuwe verhaal want hier is de zaterdag al weer in volle gang.

Inmiddels zijn we hier nu precies drie weken. Toen wij hier net kwamen wilde Betty en ik als twee gekke van alles doen en de hele week vol plannen! Het kwartje was nog niet gevallen en voor ons voelde het als een vakantie. We hebben besloten om palan, palan (Rustig aan) Een woord dat de balinezen hier heel veel gebruiken te werk te gaan want wij hebben hier nog een hele poos en hoeven alles helemaal niet in één keer gezien te hebben.

Ik kan zeggen dat ik inmiddels wel mijn draai heb kunnen vinden. Het heeft wel even geduurd hoor. Alles is hier zo anders. Het is hier iedere dag zo'n 35 graden, het eten is heel anders, je ritme is totaal anders en de taal was in het begin acracadabra. Inmiddels kan ik zeggen dat ik aan de warmte wel aardig gewend ben (ja papa en mama, het kan echt;)
Het eten is tussen de middag op school altijd rijst maar er zijn hier genoeg eet tentjes waar je ook hele lekkere andere dingen kunt eten en eens even geen rijst:). Zo hebben ze hier: pizza ,pasta's, salades, schnitzels Mexicaans eten en gegrild vlees. Allemaal ontzettend lekker.

Mijn ouders hebben mij natuurlijk opgevoed door met mes en vork te eten maar ik ben weer even terug in mijn kindertijd en eet weer heerlijk met mijn handen!:) Dit zie je hier heel veel en is erg normaal in de Indonesische cultuur. Van de taal begin ik ook steeds meer te begrijpen. Ik leer steeds meer woordjes en zinnetjes. Helaas hebben wij nog maar één keer een behasa les gehad. De teacher kon steeds niet.

Door de weeks werken wij natuurlijk op de school van Sjaki-Tari-Us en werken wij in de middagen veel aan ons onderzoek maar in de weekenden plannen wij veel leuke dingen in. Zo zijn wij op een zaterdag op de scooters vertrokken naar Sanur. Sanur is een strand en dit ligt ongeveer 3 kwartier rijden van Ubud af.

Op het strand kwam een man naar ons toe en vroeg of wij wilden snorkelen. Na lang onderhandelen over de prijs. (afdingen) zijn we met de man op een boot gaan varen en die boot had een glazen bodem. Super leuk om te zien want toen wij inmiddels stil lagen gooide de man brood in het water en je zag al die vissen in no-time op het brood af komen. Toen was het voor ons tijd om het water in te gaan. We gingen snorkelen. Eenmaal in het water gooit die man al het brood richting ons, dus, je raadt het al..... AL die vissen om ons heen! Ik vind vissen mooi op een afstandje maar ik hoef ze niet allemaal om mij heen. Ze zogen aan mijn lichaam, niet geheel een pretje. Het voelde net of ik in zo'n bak zat met allemaal van die visjes die je eelt van je af eten. Je begrijpt het al... Wij gilden het uit haha. De man op de boot had de grootste lol. Wij hadden ook lol, maar eerder van ongemak. Ook de mannen op de boten om ons heen lagen slap van het lachen. Uiteindelijk zijn we een stukje gaan zwemmen en daar was het rustig. Geloof me, ik vind het echt niet erg als er een paar vissen om mij heen zwemmen maar honderden vissen om mij heen die ook nog aan mij zuigen gaat mij iets te ver. De onderwater wereld was prachtig. We hebben vele mooie vissen gezien zowel groot als klein. En nee mensen, die grote vond ik NIET eng hoor;). Na het snorkelen hebben we bedjes opgezocht waar we nog even heerlijk op konden relaxen. Daarna zijn we weer terug gegaan naar Ubud.

Op school doen we vele leuke dingen met de kinderen. Zo gaan wij één keer in de maand met de kinderen te zwemmen. We gaan dan met zijn allen naar een buitenzwembad. Veel kinderen zijn erg bang in het water. Ik stond in het water en een moeder die aan de kant stond met haar zoontje vroeg of ik met haar zoontje wilde zwemmen. Het jongetje klampte zich helemaal aan mij vast, zo bang was hij. Ik heb hem een beetje aan het water laten wennen door eerst wat water over zijn armen te wrijven en een beetje over zijn hoofd zodat hij wat aan het water kon wennen. Vervolgens ben ik een stapje verder gegaan en zijn wij samen een heel klein stukje naar beneden gezakt, daarna weer omhoog en weer naar beneden. Langzaam zag ik een lach op het jongetje zijn gezicht verschijnen. Ik vond dit een mooie ervaring en heb er van genoten om met de kinderen te zwemmen.

Na school hadden wij onze eerste bahasa les. Dit is nog een hele kunst moet ik zeggen. Alles is omgedraaid. Dus het is niet zo, zo als wij zeggen'; Ik ga naar school. Nee, het is in Bahasa: school ik ga naar. We kregen steeds opdrachtjes en moesten dan zinnen maken. Ik vond het erg leuk maar erg pittig. Op zich ging het mij nog wel goed af. De woordjes die ik ken probeer ik ook veel toe te passen. Natuurlijk op school, want anders kun je niet tot nauwelijks met de kinderen communiceren. Maar ook pas ik het toe als wij in de stad lopen. Of als wij uit eten geweest zijn. Erg leuk! En de lokale mensen vinden het ook erg leuk als je het probeert te spreken.

In Ubud heb je ook vele leuke lounge barretjes. Zo zijn wij al meerdere keren in de CP lounge geweest. Dit is een beetje onze 'stamkroeg'. We hebben erg leuk contact met de mensen achter de bar en in de bediening. Wat ook erg leuk is, is dat als je aan de bar zit je veel aanspraak van mensen hebt. Ik heb al met mensen uit de hele wereld gesproken. (Australiërs, Engelsen, Spanjaarden Noren ,fransen en mensen uit Denemarken) echt super leuk en ook goed om mijn Engels nog weer meer op te halen.

Wat hier erg leuk is, is dat als je hier door de stad loopt je veel aanspraak hebt van de lokale mensen. Ze willen zich graag aan je voorstellen. En dan denk je dat ze vast de intentie hebben om je winkeltje binnen te krijgen maar dit is niet het geval. De mensen stellen zich voor, jij stelt jou voor en maken een praatje. Vervolgens kun je gewoon rustig doorlopen zonder dat ze van alles van je willen. Ook als je in de stad loopt of als ik op mijn scooter rijdt glimlachen mensen vaak naar mij, dit gebeurd in Nederland zelden... (bij vreemde mensen) Hier kunnen ze (vind ik) in Nederland zeker nog een voorbeeld aannemen.

Ander halve week had ik last van mijn buik en heb ik de hele ochtend op bed gelegen. Made (eigenaresse van mijn homestay) klopte aan mijn deur en vroeg of ik al ontbijt had gehad. Ik moest uit bed komen dus het duurde even voor dat ik de deur open kon doen. Ik vertelde haar dat ik zo lang duurde omdat ik op bed lag en dat ik last van buikpijn had. Ze vroeg mij gelijk of ze met mij naar dokter moest gaan. (die schat). Ik heb aangegeven dat dat niet nodig was. Ze is die dag meerdere keren bij mij gaan kijken en Belos (haar man) vond eigenlijk ook dat als ik die avond nog last had, we toch echt wel naar de dokter moesten gaan. Belos en Made zijn echt wel een beetje de Balinese papa en mama en willen het aller beste voor je, willen alles voor je doen maar zijn vooral ontzettend zorgzaam:)

Vorige week zaterdag zijn we met alle stagiaires uit geweest in Kuta. Kuta is een uur van hier vandaan en is een erg toeristische massale plaats. De andere stagiaires waren er al, zij zijn op de scooter gegaan en Betty en ik zijn eind van de middag met de taxi die kant uit gegaan omdat wij de volgende dag moesten hosten is het restaurant van Sjaki-Tari-us. Eenmaal ik Kuta hebben we heerlijk over het strand gelopen en genoten van een prachtige zonsondergang. Op het moment dat wij over het strand liepen werden wij een aantal keer aangesproken door Javanen ( mensen van het eiland Java). Zij vroegen dan of wij met hen op de foto wilde. Nou, ik weet nu wat het is om een bekende Nederlander te zijn en ik ben er achter dat dit helemaal niks voor mij is. in het begin vonden wij het nog wel grappig. Maar op een gegeven moment werd dit zo irritant! Continue werd je aangesproken en gevraagd of wij met ze op de foto wilde. Javaanse mensen zien zelden blanke mensen vandaar dat zij heel graag met je op de foto willen. (best gek, want Kuta is harstikke toeristisch en daar lopen heel veel blanke mensen rond.) Dus zo speciaal waren wij nou ook weer niet. Ik weet nu in ieder geval hoe het voelt om steeds met onbekenden op de foto te 'moeten' en ik vond dit reter irritant!
Na de prachtige zonsondergang te hebben gezien zijn we gaan eten bij een restaurant aan het strand. Helaas viel het eten hier wel wat tegen. Maar ja, je kunt niet alles hebbe he! Na het eten zijn we de andere stagiaires op gaan zoeken. Het was voor ons één groot doolhof dus we hebben veel lokale mensen op straat aangesproken. Er was één man die ons heel graag wilde helpen, maar dan wilde hij ons brengen op de scooter. Wij wilden dit niet. We hebben toen gevraagd of hij het ook uit kan leggen omdat wij het graag willen lopen. We begrepen de man niet helemaal en vroegen verder aan de man. De man was opeens erg geïrriteerd en vroeg of wij nog luisterde naar hem want hij hoeft er geen geld voor en in jullie land moet je overal voor betalen, hier in Bali is het alleen maar behulpzaamheid maar jullie blanken doen alles alleen voor geld. Mijn mond viel er bijna van open. Ten eerste die man wist niet eens waar wij vandaan kwamen en ten tweede hij was gewoon aan het discrimineren. Ik was in staat om een discussie met hem aan te gaan maar bedacht mij dat ik beter mijn gezonde verstand kon gebruiken en dus beter kon doorlopen. Eenmaal in een uitgaan straat kwam er een jonge man naast mij lopen deed zijn arm om mij heen en zei:'' hey darling, where are you going?!'' Ik voelde dat hij naar mijn broekszak greep (waar mijn telefoon in zat) het eerste wat ik dan ook deed was zijn hand weg trekken en ik zei:' flikker op!' Gelukkig was ik zo alert want anders was ik dus nu mijn telefoon kwijt geweest. Na lang zoeken hebben wij de andere stagiaires dan eindelijk gevonden en hebben wij bij de Alleycats een aantal drankjes gedaan. De alleycats is een bar waar je goedkoop een drankje kunt krijgen en waar heel veel Australiërs naar toe komen. Na de Alleycats zijn we naar een grote discotheek geweest met 6 verdiepingen waar ze verschillende muziek draaiden. Deze discotheek heet de Skygarden. Het was een erg gezellige nacht! Betty en ik hebben de taxi naar Ubud terug genomen om 06:30 in ochtend.

Die avond moesten wij voor de eerste keer hosten. We hebben een aantal mensen in het restaurant gehad. Als je moet hosten houdt het in dat je je zelf even voorstelt en verteld wat je op de school doet. Je vertelt kort iets over de stichting en daarna kunnen ze een leuke rondleiding krijgen door de school. Erg leuk om te doen! Ik kan dan enthousiast vertellen over het prachtige en dankbare werk wat ik hier doe.

Afgelopen dinsdag hebben we een sportdag gehad met alle kinderen en met kinderen van het reguliere onderwijs. Een super geslaagde ochtend. Er waren verschillende spelletjes te doen. Van zaklopen tot basketballen en van waterspelletjes tot andere leuke spellen. Deze dag was georganiseerd door Bente en Wilbert. twee stagiaires voor de sport en beweging. De politie was ook op bezoek en na het eten werden alle stagiaires verzocht om naar huis te gaan omdat de politie vroeg waarom er zoveel vrijwilligers rond liepen. Iedereen is dus halsoverkop naar huis vertrokken. Best bizar.

Omdat zo als de meeste mensen wel weten heb ik problemen met mijn stoelgang. Ik besloot daarom gister in de winkel een zak met hete pepertjes te kopen. Ik nam een hap en het proefde net als een paprika. Ik at rustig door... op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik het moest zoeken.... mijn mond stond letterlijk in de fik! Water drinken is geen goede optie dus ik moest maar even heel goed op mijn tanden bijten van mezelf. Ik heb 3 pepers achter elkaar opgegeten.... haha wat ben ik ook een maf mens he!?

Vandaag heerlijk uitgeslapen en daarna winkeltjes gaan kijken. Daarna zijn we gaan lunchen bij een restaurant met erg mooi uitzicht. Ik heb daar een green juice gehad. (groene appel, broccoli, komkommer,citroen) hij was heerljk! Nu schrijf ik nog even het laatste stukje van mijn blog en ga daarna heerlijk chille bij een SPA. We krijgen : Een bloemenbad, scrub behandeling. gezichtsbehandeling en een massage.... heeerlijk toch! En dat maar voor 200.000 rupiah. ( zo'n 13 euro)

Morgen gaan we een fietstocht door de rijstvelden doen. Ik heb er zin in en zal jullie daar meer over vertellen in mijn volgende blog.

Ik zeg:

Palan Palan (rustig aan)
En sampai Jumpa!

Haïti Haïti ( take care)

Heel veel liefs,

Shirley
.